هوالله الخالق الباری المصور
برشی از وصیتنامه شهید مدافع حرم مهدی طهماسبی
والله والله بنده هیچ نگرانی و سر سوزن دلواپسی به همسر و فرزندانم ندارم که بعد از من چه می کنند، زیرا اگر آنان در خط حق و ولایت باشند پس یقینا اهل من هستند و خداوند وعده داده که خودش خون بهای شهیدان است و حال کدام یک از مدعیان جرات دارد قیمتی بر این خون بها بگذارد که قرار است به اهل من برسد؟!
تصویر سمت چپ،پلاک سوخته شهید
جایت در بین مدافعان خالی است
ای داغ سی و چند ساله ی سپاه اسلام
چشم مادرت به در سفید شد، پدرت در حسرت رویت پر کشید
حالا آقا هم انتظارت را و این دلتنگی را به زبان آورده :" حاج احمد آقا را شهید خطاب نکنید که ان شاالله بازمیگردد "
هوا بس غبار آلود شده
امام بر مرکب نشسته اما به سختی
به تجربه می گویم اولین عارضه ی کم آبی خستگی است
مضاف برآنکه پیر مردی شصت و چند ساله زخم خورده داغدیده مضطرب خیام هم باشد
امام نگاهی بر پهنه ی دشت می کند و بی یار و یاور برای همیشه ی تاریخ ندای هل من ناصر سر می دهد که قطعا ندای هل من مبارزی به جبهه ی کفر است
دیگر رمقی به تن نمانده
هوا را دود پر کرده است ، یا چشم من اینگونه سیاه می بیند؟
و ناگهان سنگ جفا ، پیشانی ، خون ، پیراهن عربی،حرمله، سه شعبه، قلب ، عمود آهن ، گودال و الشمر جالس علی....
خواب هر شب خواهر ، تشنگی لحظه ی آخر برادر
کم کم خداحافظ ماه روضه ی عطش
خداحافظ رمضان
امیدوارم در نظر خودتان هم که شده قوی باشید
در نظر سران عرب که خود را به رایگان به شما فروختند قدرتمند هستید
ولی دوست دارم آنقدر ساز و برگ نظامی داشته باشید که شایستگی لگد مال شدن سپاه مهدی را پیدا کنید
یعنی صراحتا امیدوارم اینکه رهبری فرمودند ۲۵ سال دیگر را نخواهید دید ، بشارت ظهور باشد و قبل از آنکه خودتان در هم بشکنید
خانه های از لانه عنکبوت سست ترتان را ما بر سرتان خراب کنیم
پ.ن
متوسلیان:
ما با اسرائیل وارد جنگ خواهیم شد
هر که مرد راه است بسم الله
سخت منتظر غرش حیدری ات هستیم سردار کم طاقت سپاه خمینی
اللهم فک کل اسیر
یاعلی
هوا
اکسیژن
آلودگی
شهر تعطیل می شود تا خدای ناکرده ریه ای آسیب نبیند
هوا
خس خس ممتد
اکسیژن
اسپری
و این بار خون
ریه ای که برای همیشه سوخت
سلام بر رزمنده ای که هر شب شهید است
بر خانواده ای که هر روز داغدار است
سلام بر مجروحین و شهدای شیمیایی
سلام بر سردشت مظلوم
سرمای بیرون، گرمای حال به هم زن اتاق را تا حدی خوب می کرد. نمی توانم قدم هایم را سلانه سلانه بردارم وگرنه با سرعتی که نیروها در حرکت داشتند، با یک برخورد پخش زمین می شدم. همیشه آماده سازی ها باید با جدیت رخ می داد. پس نبرد و رویارویی نزدیک بود که اینطور همهمه همه جا را برداشته بود. غلامحسین آویزان بود به میله ی ماشینش و داشت بچه ها را برای بار زدن راهنمایی می کرد. از اینکه زیردست غلامحسین بودم خوشحال بودم، به نیروهایش درست و حسابی کمپوت می رساند. منظورم از کمپوت همان مهمات است. بالاخره فرمانده باید حساب دل و روده ی ما را داشته باشد تا با اولین مقابله بیرون نریزد.
حالا سرما از نوک بینی ام داشت توی جانم وول می خورد. بعضی از بچه ها انگار جیم شده بودند. نه ممد بود نه حیدر، حتما رفته بودند آرایش دشمن را دید بزنند، کار همیشگی شان بود.
امروز صبح با حلما صحبت کرده بودم، چقدر شیرین می گفت: بابا لفتم جوجو خلیدم، اونم قلمز! کاش لحظه ای به خانه برمیگشتم و حلما و جوجه اش را می دیدم. حتما الان کارتون جوجه اش را کنارش گذاشته و خودش خوابیده! واقعا حلما چه می فهمید شب حمله یعنی چی! وای که انگار همه ی دلتنگی ها همین امشب باید روی سر آدم هوار بشود.
سرگرم همین خیال شده ام که می بینم یکی از بچه های گردان را روی برانکارد دارند سوار آمبولانس می کنند. هنوز حمله شروع نشده چه اتفاقی افتاده بود؟ نزدیکتر می شوم و می بینم تیری به پایش خورده است. آمبولانس می رود و من رد نورش را در جاده ی تاریک پی می گیرم. دارد برمی گردد عقب، به همین راحتی. تقریبا همه فهمیده اند که چرا تیر خورده، اما هیچکس سرزنشش نمی کند. همینکه اینجا کم آورده خیلی بهتر از آن است که آن جلو میان نبرد خودش را ببازد و بقیه را به خطر بیاندازد.
نور آمبولانس در پیچ جاده گم می شود. دستی روی شانه ام می رود: سید خیلی دلت می خواد برگردیا؟ می خوای من یه تیر بزنم به پات؟
ممد است، با چشم هایی که انگار روزهاست خواب ازشان پر کشیده است.
ـ نه تو رو خدا، خودم بلدم به خودم تیر بزنم، تو خطا می زنی فلج می شم
آنقدر بلند می خندد که حیدر متوجه ما می شود و به دو به سمت ما می آید.
ـ چیه سید؟ نور بالا می زنی، بپا امشب لامپات روشن نمونه ما رو به کشتن بدی!
_ نه حیدر جان اتصالی دارم، دلم برای حلما تنگ شده!
جفتشان می خندند و حیدر تفنگش را به سمت پای من می گیرد
ـ سید، جان من بزار بزنم و خلاصت کنم. سیداتصالی به چه دردمون می خوره آخه!؟
غلامحسین جفتشان را صدا می زند و از شرشان خلاص می شوم.
هر چه می کنم عکس حلما را توی گوشی ام نگاه نکنم باز هم نمی توانم جلوی خودم را بگیرم. با آن دامن قرمز و موهای صاف و خرمایی اش دلم را موجی میکند. انگار حلما لب باز کرده و می گوید بابا پس بغلم نمی کنی؟
برمی گردم به اتاق و قرآنم را برمیدارم. می دانم اصلا وقت اینجور کارها نیست اما باید فکرم را جمع و جور کنم. یک صفحه را که تمام می کنم باز می روم توی فکر! پسر شوخی نیست، اینجا برگشتنی توی کار نیست! اگر همه ی بدنت پر از ترکش بشود و نمیری چه؟ آنوقت باید چند ساعت بسوزی تا بالاخره بمیری! اگر درست بزنن وسط پیشانی ات و خلاص! اگر جنازه ات بماند و نتوانند برگردانند!؟ حلما چه کار می کند بعد از من؟ چه کسی بهشان می رسد؟
قرآن را محکم توی دستم فشار می دهم و سعی می کنم ادامه ی آیات را بخوانم : وَ لَئِن أَصابَکُم فَضلٌ مِنَ الَله لَیَقُولُنّ کَأَن لَم یَکُن بَینَکُم وَ بَینَهُ مَودّۀٌ یا لَیتَنِی کُنتُ مَعَهُم فَأَفُوزُ فَوزاً عَظِیماً..
روی کلمه ی یا لیتنی قفل می کنم. چشم هایم می خواهد از حدقه بیرون بزند. گرمای اتاق گیج ترم می کرد. این من بودم که داشتم برای جان خودم چرتکه می انداختم؟ پس این همه فریاد یا لیتنا کنا معک هایم کجا رفته بودند؟ از خودم خجالت می کشم. عرق از سر و رویم سرازیر و با اشک هایم قاطی می شوند.
باد خنکی وارد اتاق می شود، ممد از لای در صدایم می زند: سید کجایی پس!؟ پاشو بریم.
پ.ن: داستانی است بر مدار خاطره ای از یک مدافع حرم!
علی مخلوقی است ناشناخته
عشق که به جان آدمی میافتد، تمام مرزها و محدودیت ها محو می شود و حتی نام ها..
عاشق می ماند و تب رسیدن، تبی که التیامش فقط حل شدن در معشوق است..
احمد فرزند آبادان بود ولی سر از سوریه درآورد آن هم به نام یک افغانی!
گفته بود: خدایا تا به کی با حسرت، تابوت این شهید و آن شهید را روی شانه های خود تحمل کنم، من خود پرواز می خواهم!
احمد
حالا تو آمدی و این ما بودیم که با حسرت تمام، وزن پرواز تو را روی شانه های خودمان تحمل کردیم...
راستی احمد
باز عشقت مرزی را شکست و تو در دیار بانوی قم آرام گرفتی....
+ چند روز پیش شهید احمد مکیان به دوستان ملکوتی اش پیوست. و حال و هوایی شهدا را در شهر دل ما زنده کرد..
پیشنهاد نوشت: شب های قدرمان را می توانیم با یاد شهیدی معطر کنیم. شهدایی که شاید از همین شب های قدر امضای شهادت خود را از ابا عبدالله گرفتند...
+ برای سلامتی و پیروزی مدافعانمان دعا بسیار کنیم...
توسط پلاک هفت