چه می دهیم، چه می ستانیم ؟
به نام خدا
سال ها پیش را به خاطر می آورم.
با نرمش هر چه تمام تر، در عین بهت و حیرت در همه چیز را تخته کردیم و کلی لبخند دیپلماتیک زدیم.
تنها چیزی که نصیب مان شد، چه بود؟
رئیس جمهور ایالات متحده چشمان مستش را بست و دهان نحثش را باز کرد:
«ایران محور شرارت است»
در عوض ما چه کردیم:
با تمام توان باز لبخند دیپلماتیک زدیم و گفتیم:
«ان شا الله که گربه است»
دستاوردهای انقلاب اسلامی را در خارج مرزها یکی پس از دیگری از دست دادیم.
افغانستان که با هزینه کردن آن همه بودجه و فکر فتح کرده بودیم، توسط امریکا و ناتو نابود شد.
هنوز هم که هنوز است از آن فرآیند فقط ضرر کسب می کنیم که خدا لعنت کند باعث و بانی اش را.عراق، یکی از اجزای مهم کمربند شیعی زیر لگد امریکایی ها و انگلیسی ها رفت تا تاوان همه ی نرمش های ذلیلانه ی عده ای را بپردازیم. و چه نصیب مان شد؟!
- هیچ
اکنون باز صداها و چهره های آشنایی دیده می شوند
آن لبخند که در صورت تیم مذاکره کننده سعد آباد بود، در چهره ی بعضی دیگر مشاهده می شود.
و آن کلمات جسارت آمیز از حلقوم «وندی شرمن» شنیده می شود.
خدا کند که این بار، کمر کمربند شیعی در شام نشکند.
خدا کند سوریه فدای لبخندهای چشم بسته ی فرزندان سر به هوای انقلاب نشود.
خدا کند مدافع اصلی حرم بیاید و داغ همه چیز، از مدینه تا شام را از دل ها بردارد.
و العاقبه للمتقین
توسط پلاک هفت