شانه های سنگین

عشق که به جان آدمی میافتد، تمام مرزها و محدودیت ها محو می شود و حتی نام ها..

عاشق می ماند و تب رسیدن، تبی که التیامش فقط حل شدن در معشوق است..

احمد فرزند آبادان بود ولی سر از سوریه درآورد آن هم به نام یک افغانی!

گفته بود: خدایا تا به کی با حسرت، تابوت این شهید و آن شهید را روی شانه های خود تحمل کنم، من خود پرواز می خواهم!

احمد

حالا تو آمدی و این ما بودیم که با حسرت تمام، وزن پرواز تو را روی شانه های خودمان تحمل کردیم...

راستی احمد

باز عشقت مرزی را شکست و تو در دیار بانوی قم آرام گرفتی....

+ چند روز پیش شهید احمد مکیان به دوستان ملکوتی اش پیوست. و حال و هوایی شهدا را در شهر دل ما زنده کرد..

پیشنهاد نوشت: شب های قدرمان را می توانیم با یاد شهیدی معطر کنیم. شهدایی که شاید از همین شب های قدر امضای شهادت خود را از ابا عبدالله گرفتند...

+ برای سلامتی و پیروزی مدافعانمان دعا بسیار کنیم...