و نور پدری هست هنوز ...

 

علی مخلوقی است ناشناخته

مردی برای همه زمان ها و مکان ها

که اگر اشتباه نکنم خدا او را آفرید تا رسم بندگی را یاد عرشیان بدهد

تا خدا هم عشق را تمام و کمال تجربه کند

 

علی نوری پاک در همسایگی خدا

علی مولودی مبارک در خانه خدا

 

علی کودکی خردسال در آغوش پیامبر،قبل از جبرئیل

و اولین مرد مسلمان پس از جبرئیل

 

صدای علی ، لهجه ی خدا در گفتگو با محمد به معراج

علی در بستر پیامبر ساعاتی قبل از هجرت

مسجد قبا و اشک های شوق پیامبر در حین هجرت

کوه های احد ، چاه های بدر ، خندق اطراف مدینه و خیبر و ... بعد از هجرت

دوش پیامبر در وسط کعبه هنگام بازگشت  به مکه

علی دست در دست نبی در حجه الوداع

غرق در اشک و آه در کنار پیکر بی جان پیامبر

امیرالمومنین در غضب و مظلومیت ، خار در چشم و استخوان در گلو روزی چند پس از پیامبر

علی دست بسته ، در زیر آوار جهل و حماقت مردم در مسجد پیامبر

علی در کنار بستر دخت پیامبر و بازگرداندن ودیعه ی پیامبر

علی و قعر چاه ها ، کوچه های نفرین شده ی مدینه

علی و قدم.زدن با ناله ی " این عمار "

علی و کوچ به کوفه

علی و لحظه ی آخر

علی و دوباره معراج اما نه ...

او ما را تنها نمیگذارد

باور نمیکنم شامٍ واقعه دخترش تنها باشد

یا در شام و کوفه تنها خطبه خوانده باشد

 

باور ندارم طفلی صغیر که به جرم علی دوستی پدر و مادرش سر بریده شود تنها باشد

 

اصلا از ذهنم عبور نمیکند مردی که در ردای خلیفه اللهی مرکب طفل یتیمی شده باشد تا مبادا درد یتیمی را حس کند، اکنون اطفال شیعه را فراموش کند

 

و پیرمردانی و پیرزنانی که سالها بعد از علی، وحشت زده طعم آوارگی را می چشند از لطف او محروم باشند

 

ما قرار است تاریخ را عزتمندانه طی کنیم تا ظهور و مشکلات را مزه کنیم به خاطر درک شیرینی ظهور

 

بیایید باور کنیم سایه ی او بر سر شیعیانش گسترده است، درد هست اما پدر هم هست ،بیایید مشتاقانه به آینده امیدوار باشیم

 

یَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِینَ 

ﭘﺪﺭ! ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻳﻢ.

یاعلی

با آرزوی زیارت

بسم رب الحسین

 

  

چون بدون زیارت و با آرزوی زیارت کربلا از این دنیا می روم، خواهش میکنم ان شاءالله بعد از آزادی کربلا عکس مرا به عنوان زائر امام حسین(ع) بزرگ آموزگار شهادت، به کربلا برده و زیر پای امام(ع) نصب نمائید و در زیرش جمله "با آرزوی زیارت تو شهید شدم یا حسین" را بنویسید.    

                                                       دست نوشته شهید علی شرفخانلو

 

 

 

 " باز کنندگان راه کربلا را فراموش نکنیم"

اربعین در راه است ....

بسم رب الصدیقین

 

ما لشگر امام حسینیم، حسین وار هم باید بجنگیم، اگر بخواهیم قبر شش گوشه امام حسین(ع) را در آغوش بگیریم کلامی و دعایی جز این نباید داشته باشیم: " اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد. " ...      سردار شهید حاج حسین خرازی

 

 

 

  

"بازکنندگان راه کربلا را فراموش نکنیم"

 

آینه صبر

بسم الله وبالله

 

تاریخ واقعه ی عاشورا گرچه  یک برهه ی زمانی کوتاه از تاریخ را به خود اختصاص می دهد اما اتفاقات آن و به خصوص واژگان افراد حاضر در آن و به طور ویژه نوع برخورد جناب زینب کبری سلام الله علیها با مصائب و البته دشمن ، به گونه ای است که توانسته یک واژه سازی جدید و یک فرهنگ متعالی از "ارتباط با خدا" ، "جهاد و مقاومت در راه خدا" و همچنین "روایت و انتشار یک حرکت جهادی" ارائه کند .

 

ادبیاتی که یک زن را در نقشی مکمل برای یک "حرکت جاودانه ی سیاسی به سوی خدا" به نمایش می گذارد تا آنجا که بدون حضورش ، چه بسا آن واقعه ی دردناک و مهم در پیچ و خم تبلیغات و فریب دشمن گم می شود .

 

لغات درس آموزی همچون "....." ، " اللهم تقبل منا هذا القلیل القربان " و یا در مواجهه با دشمن که "ما رأیت الا جمیلا " را به رخ او بکشد و از موضع قدرت ، طاغوت را فرزند "آزاد شده "ی جدش بداند .

  

 

ما اگر در کربلا ، خون اباعبدالله را بر شمشیر طاغوت یزید پیروز بدانیم ، قطعا موظفیم جایگاه ویژه ای را برای یک " بانو "[حضرت عقیله ی بنی هاشم ] قائل شویم که این پیروزی را تثبیت و ترویج کرد و این دو در کنار هم است که یک برنامه و مسیر حق طلبانه ی کامل و جامع را به تاریخ ارائه می کنند.

جنگجوی یازده ساله

 

پرده ی خیمه بالا رفته و 

سربازی غیور از حرم لباس رزم پوشیده و خرامان سوی فرمانده می آید برای اذن میدان

شمشیرش از قدش بلند تر است و روی زمین کشیده میشود ، فرمانده با لبخندی پدرانه این سرباز را به سمت خیمه برمیگرداند

اما عاشقانه التماس می کند که مادرم مرا راهی کرده و گفته دیگر باز نگرد

نمیدانم چرا این چنین کودکی یازده ساله هیبت رزم و دلاوری دارد

اما حتم دارم دل فرمانده خواهد لرزید از این غربت که اطفال حرم لباس جنگ پوشیده اند

آنچنان رجز می خواند که لرزه بر اندام مردان جنگی می اندازد،نه از بلندی صدایش از عمق عشقش که قطعا از پدر شهیدش آموخته :

أَمیرِی حُسَیْنٌ وَ نِعْمَ الاَْمیرُ ،  سُرُورُ فُؤادِ الْبَشیرِ النَّذیرِ ، عَلِىٌّ وَ فاطِمَةُ والِداهُ ، فَهَلْ تَعْلَمُونَ لَهُ مِنْ نَظیر ، لَهُ طَلْعَةٌ مِثْلُ شَمْسِ الضُّحى ،  لَهُ غُرَّةٌ مِثْلُ بَدْر مُنیر

باید برای عشق ...

شهید مدافع حرم غلام محمداحمدی،بهشت معصومه قم

  

در عصر غیبتش که جهان کربلا شده

باید برای عشق، علی اکبری کنیم...  

 

سلام علی قلب زینب صبور

منظور زعین و شین و قافی زینب...

 

 

راه را تا کربلا نه، تا خدا هموار کرد

اینکه ما در راه باشیم، انتظار زینب است...

کلنا بفداک یا زینب... بیاد مدافعان حرم بانوی صبر

 

اذا کان المنادی زینب سلام الله علیها فاهلا بالشهادة

 

 

 

 

 

 پ.ن: عکس،حرم حضرت فاطمه معصومه(س)، ان شااله بزودی زیارت حرم خانم حضرت زینب

امام ، خود را شکست ...

عطش بالا گرفته و جوانان خیمه ی امام یک به یک فدا شده اند .

اباعبدالله  ندای مظلومیتش را به لشکر دشمن می رساند که:

«هل من ناصر ینصرنی»

اما  پاسخش را از خیمه ی " جناب رباب " می شنود

کودک عطشان امام «هل من مبارز» سر می دهد، لکن با شمشیر به میدان نخواهد آمد، که اگر چنین بیاندیشیم به بیراهه رفته ایم.

امام رسالت هدایت بشر را با شمشیر می پیماید ، کودکش با گریه مظلومانه .

اباعبدالله با تمامی دارایی برای هدایت  امت گمراه شده ی جدش به میدان آمد.

وقتی می گویم تمام، یعنی همه چیز، حتی آبرو.

امام خود را شکست و کودک در قنداقه اش را بالا گرفت و خوب می دانست این قوم به او هم رحم نخواهند کرد.

اما او را به میدان آورد تا با فدا شدنش شاید یک نفر از گمراهان کوفه به  جانب حق بیاید.