بسم رب الزینب
شاید مقدر شده است: حضرت زینب(س) که پیام آور حماسه عاشورا بود، پیام آور حماسه ظهور و فراهم آورنده مقدمات فرج هم باشد.
امروز زینبیه دمشق آمادگاه سربازان حضرت مهدی (ع) شده و تمام منتظران سلحشور و محبان پرشور امام حسین(ع) در جهان دلشان آنجاست.
زینب(س) همچنان علمدار حسین(ع) است و امروز هم حرم خود را سپر بلای حرم برادر کرده است.
استاد پناهیان
××××
مادر با دست های کف آلود وسط هال می دود و امیری می بیند ورای تصورش: امیر! چی شده؟ چرا داد می زنی؟ کی رو می خواهی بکشی؟ امیر همینطور به دیوار مشت و لگد می کوبد نه می شنود و نه می بیند. اشک و داد و سرخی چشم هایش هر لحظه بیشتر می شود. مادر باز کاری نمی تواند بکند جز در آغوش کشیدن امیر. امیر مشت هایش را حواله مادر می کند. اما مادر محکم تر امیر را به سینه خود فشار می دهد. کف ها از دستانش به پرواز درمی آیند. امیر یک جمله را رها نمی کند: بزار بکشمشون! کم کم دستانش بر پشت مادر سست می شود! مادر نمی تواند جلوی لرزه های امیر را که مثل برگ های پاییزی بر خود می لرزد بگیرد. امیر محکم مادر را می چسبد و وسط هق هق هایش جمله ها بیرون می ریزند: میگن... بابات به خاطر پول... پول... رفته خودشو... کشته... مامان.. مگه بابا شهید نشده؟.. مادر دست های کفی اش را روی سر امیر می کشد. در این دو ماه کار هر شبش است که دست در موهای امیر می کشد تا هوای پدر نکند و آرام بخوابد : چرا پسرم، بابا شهید شده! تو باید بهش افتخار کنی. امیر صورت مادر را در دستانش می گیرد: پس چرا هر شب گریه می کنی؟ تو بهش افتخار نمی کنی؟ مادر دست هایش را دور کمر کوچک امیر حلقه می زند و چانه ی امیر را به شانه اش تکیه می دهد: خوب من دلم برای بابا تنگ میشه، چون رفته یه جای خیلی خوب تر از اینجا! جایی که به خاطر سربندی که بابا زده همه دوسش دارند! امیر که انگار حواسش پرت شده باشد می پرسد: چه سربندی؟ چی نوشته روش؟ مادر خنده اش می گیرد و پر غرور می گوید: سربند مدافع حرم زینب (س)
+ من حاضر نیستم به خاطر پول؛ چشمان میشی بادامی پسرم را اشکبار ببینم
پ.ن: هر بار که خانواده های داغدار و سر به زیر مدافعین حرم افغانی را می بینم، غربتی غریب را حس می کنم. غربتی به اندازه ی تمام تهمت ها و حرف های صد من یه غازی که هر روز دم گوشم زمزمه می شود. والله علیم بذات الصدور
بسم رب الصدیقین
ما لشگر امام حسینیم، حسین وار هم باید بجنگیم، اگر بخواهیم قبر شش گوشه امام حسین(ع) را در آغوش بگیریم کلامی و دعایی جز این نباید داشته باشیم: " اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد. " ... سردار شهید حاج حسین خرازی
"بازکنندگان راه کربلا را فراموش نکنیم"
بسم الله وبالله
تاریخ واقعه ی عاشورا گرچه یک برهه ی زمانی کوتاه از تاریخ را به خود اختصاص می دهد اما اتفاقات آن و به خصوص واژگان افراد حاضر در آن و به طور ویژه نوع برخورد جناب زینب کبری سلام الله علیها با مصائب و البته دشمن ، به گونه ای است که توانسته یک واژه سازی جدید و یک فرهنگ متعالی از "ارتباط با خدا" ، "جهاد و مقاومت در راه خدا" و همچنین "روایت و انتشار یک حرکت جهادی" ارائه کند .
ادبیاتی که یک زن را در نقشی مکمل برای یک "حرکت جاودانه ی سیاسی به سوی خدا" به نمایش می گذارد تا آنجا که بدون حضورش ، چه بسا آن واقعه ی دردناک و مهم در پیچ و خم تبلیغات و فریب دشمن گم می شود .
لغات درس آموزی همچون "....." ، " اللهم تقبل منا هذا القلیل القربان " و یا در مواجهه با دشمن که "ما رأیت الا جمیلا " را به رخ او بکشد و از موضع قدرت ، طاغوت را فرزند "آزاد شده "ی جدش بداند .
ما اگر در کربلا ، خون اباعبدالله را بر شمشیر طاغوت یزید پیروز بدانیم ، قطعا موظفیم جایگاه ویژه ای را برای یک " بانو "[حضرت عقیله ی بنی هاشم ] قائل شویم که این پیروزی را تثبیت و ترویج کرد و این دو در کنار هم است که یک برنامه و مسیر حق طلبانه ی کامل و جامع را به تاریخ ارائه می کنند.
اکنون ما آموخته ایم که پیروزی نه در عدّه و عُدّه است و نه در ساز و برگ نظامی ،بعد از جنگ هشت ساله اکنون وقایع سوریه ی مظلوم نشان ما داد با قدرت ایمان می توان همه ی توان دشمن را در هم کوبید و برنامه ی آنها برای جهانخواری را برهم زد و فقط به خدا تکیه داشت و این هیچ تصرفی در رنگ پوست و نژاد ندارد که وابسته است به وسعت صدر رزمندگان مقاومت
اکنون اراداه ی خداوند در این است که دیگر بار تذکر دهد، تمام قدرت در اختیار اوست و امید است که این تذکر امت ما را برای ظهور آماده کند
+
عکس،نوشت: مدافعان حرم، گردان فاطمیون
سید مصطفی خودش می گفت: دفعه اول که به سوریه اعزام شدم در عملیات تدمر خمپاره درست خورد کنار من ولی به من چیزی نشد ،گفتم شاید مشکل مالی دارم خدا نخواسته شهید بشم ، آمدم ایران و مباحث مالی خودم را حل کردم .
دفعه دوم که رفتم سوریه، باز خمپاره خورد کنار من و به من چیزی نشد، گفتم شاید وابستگی به خانواده و بچه هاست که نمیذاره شهید بشم ؛ آمدم ایران و از بچه ها دل بریدم و برای بار سوم که به سوریه اعزام شدم در عملیاتی ترکش خوردم و مجروح شدم ولی شهید نشدم ، به ایران که آمدم نزد عارفی رفتم و از او مشکلم را پرسیدم ، ایشان گفتند:من کان لله کان الله له، تو برای خدا به جبهه نمی روی برای شهادت می روی، نیتت را درست کن خدا تو را قبول می کند...
پدرش می گفت : این دفعه آخر مصطفی(سیدابراهیم) عجیب بال و پر درآوره بود دیگر زمینی نبود ..
رفت و به آرزویش رسید..
فریاد " ساکت شو حرامزاده ی پسر حرامزاده " ای که اباعبدالله روز عاشورا بر سر گزافه گوهای کوفه را که پیگیر شوی مستقیم به محله ی جماران می رسی،
و پیرمرد ساده پوشی که لباس پیمبر به تن کرده و راحت می گوید " آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند "
احتمالا لبیک اصحاب اباعبدالله نیز همان شعار مرگ بر آمریکایی است که از زبان اصحاب آخرالزمانیٍ اهل مبارزه ی خاکی پوش پایین پای خمینی خواهی شنید که در طوفان حوادث از گرد او دور نشدند .
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام بر مجاهدان راه حق که به مقتدای دست بسته ی خود اقتدا کردند و با عدّه و عُدّه ی قلیل هیمنه ی استکبار را در هم ریختند
ماه هاست در میان سکوت سازمان ملل و شورای حکام و مسئولین سیاست زده ی بلاد اسلامی مقاومت کرده اند
و در آخر سلام بر پدران مجاهد پرورشان
که بی صدا سوختند و حسرت اشکشان را شیطان مجسم غرب به گور می برد
من بال و پر شهید را می بوسم پای تا به سر شهید را می بوسم
گر فرصت دیدار مهیا نشود. دست پدر شهید را می بوسم
قبل از اینکه تماس بگیری با خودم شرط کرده بودم تمام دلتنگی هایم را روی سرت خالی کنم تا زودتر برگردی. اما همه ی نقشه هایم نقش برآب شد وقتی با صدای گرفته ات گفتی: خانوم، پسرمون رو قورت نده بزار بیام ببینمش! دلم نیامد ذوق زدگی ات را هدر دلتنگی ام بکنم. گفتی به گریه اش بنداز، می خواهم صدایش را بشنوم. به چهره ی پسرمان نگاه کردم. درست مثل تو آرام خوابیده بود. بینی کوچکش را فشار دادم اما قصد بیدار شدن نداشت. چند باری تلاش کردم اما فایده ای نداشت، گفتم: سجاد پسرمون زیرلفظی می خواد، میگه باید بابامو ببینم. با همان صدای گرفته از سرماخوردگی بلند بلند خندیدی. اما بیست روز دیرتر زیرلفظی را آوردی مرد! حالا من پسرت را آورده ام تا تو به خاطر او چشم باز کنی. اما گویا سر و سری با پسرت داری که هر دو آرام خوابیده اید. انگار داری شهادت را برای پسرمان مشق می کنی...
عکس نوشت: اولین و آخرین دیدار شهید سجاد طاهرنیا با پسرش....
+ دیدار دو فرزند شهید با پیکر پدر آسمانی شان :(
روزی که لباس های علی اصغری را به تنت کردم، آنقدر طنازی می کردی که اشک از چشم هایم جاری شد که آخر یک طفل چه گناهی داشت! تو فکر می کردی بازی جدیدی است که اشک های من روی گونه های تو بلغزد. دست در هوا می چرخاندی و می خندیدی و من بیشتر گریه ام می گرفت. اصلا فکرش را نمی کردم جواب گریه های من و دلیل خنده های تو امروز آشکار شود. حالا چادر سر می کنم و حسینیه به حسینیه روضه ی علی اکبر می روم. چادر روی سر می کشم و منتظر می شوم روضه به آنجا برسد که حسین جامه ی رزم به تن علی اکبر می کند. لیلای قصه کجاست؟ همانطور که من نبودم و برایم نوشتی مامان مامان مامان همین الانش چقدر دلم برات تنگ شده.... و چه خوب که نبودم و ندیدم چه... اما راستش را بخواهی این روزها به این نتیجه رسیده ام که من اولین کسی بودم که جامه ی رزم به تنت کردم. لباس های علی اصغر آن روزها تو را به علی اکبر خانه ام تبدیل کرد....
+
قسمتی از دست نوشته ی شهید مهدی صابری:
مامان ، مامان ، مامان...
همین الآنش چقدر دلم برات تنگ شده! خدا می دونه. خیلی دوستت دارم. بیشتر از اون چیزی که فکر می کنی! قدرت رو ندونستم. حیف. تو دلم هزار تا حرف هست که تو این چند جمله و چند ورق جا نمی شن و اون حس و حالش رو هم نمی تونم با قلم برات توصیف کنم. مامان ؛ زیباترین موجود عمرم؛ قشنگ ترین کلمه عمرم؛ عشقم؛ نفسم ؛ همه وجودم ؛ دوستت دارم........
رسیدن به سن 30 سال ؛ بعد از آقا علی اکبر(ع) برام ننگه! تن و بدن سالم داشتن بعد از آقا علی اکبر(ع) اصلاً نمی تونم تصور کنم! فرق سالم رو بعد از آقا علی اکبر(ع) نمی خوام!
پ.ن : این پست تقدیم به شهید مهدی صابری و تمام علی اکبر های امام خامنه ای....
توسط پلاک هفت