اشک هایی که بی جواب نخواهد ماند

گریه برای مظلوم فریاد در برابر ظالم است.

"حضرت روح الله "

دختر شهید مدافع حرم بر بالین پدر."شهید ساجد حسین"

(انتقام اشکت رو می گیریم)

جای شهدا خالی...

میلاد حضرت اباعبدالله و روز پاسدار به تمام عرش نشینان گلزار شهدا مبارک

مناجات نامه

ﺧﺪﺍﻳﺎ ...

ﺍﺯ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﺩﻣﻬﺎﻳﺖ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻫﺖ ...

ﺍﻣﺎ ﺷﮑﺎﻳﺘﻢ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ...

ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ...

ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﮐﺮﺩﻱ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ

ﮔﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎﻳﺖ ...

ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ...

ﮔﺎﻫﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﮐﺴﻲ ﮐﻨﺎﺭﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ...

ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ ...

ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩﻱ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ...

ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ...

ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻴﮑﺮﺩﻡ ...

شهدا عند ربهم یرزقونند

وما چه می فهمیم « عند ربهم یرزقون» را؟

پس ما جاماندگان باید به حال خود زار بزنیم

هرچند که هنوز غرق شعاریم و از عمل دوریم

مشکل دست ساز

مسئله ی اصلی قدس است

مقام معظم رهبری (مد ظله)

پرداختن به مسئله ی تکفیر را دشمن به صورت مشکل دست ساز وارد دنیای اسلام کرده است و ناچاریم به آن بپردازیم ، لکن مسئله ی اصلی ، مسئله ی رژیم صهیونیستی است ،مسئله ی قدس است .

شهید افغانی

اهل افغان شدم آقا چو به میدان دیدم !!!

رخ نهادی به رخ خونی افغانی ها ...​

طلبه شهید

مادر شهید محمد مهدی مالامیری که از سادات حسینی است :

<<همیشه به او میگفتم آن قدر تو خوبی آخر شهید میشی>>

شهید محمد مهدی مالامیری اولین روحانی شهید مدافع حرم بود که به عنوان یک بسیجی رزمی_تبلیغی وارد سوریه شده بود و در

منطقه بصری الحریر در شهر درعای سوریه به درجه رفیع شهادت نائل آمد و از خود دو دختر ۵ ساله و ۲ ساله به یادگار گذاشت.

القدس لنا

امام روح الله: جنگ ما ، فتح فلسطین را به دنبال خواهد داشت

.

.

.

.

امام خامنه ای: تقدیر خداوند این است که فلسطین آزاد خواهد شد.

.

.

.

.

مادر شهید محمدحسین یاغی(کرار) :

 یه شب دیدم تو خواب داشت کار میکرد.

گفتم چیکار میکنی :

 گفت داریم آماده میشیم بریم قدس رو آزاد کنیم.

.

.

فرزند روح الله اینگونه است ، سرباز سیدعلی اینگونه است

فلا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله أمواتاً

بل هم أحیاء عند ربهم یرزقون

.

زندگی = مبارزه

اندر حکایت مدافع حرم :

می‌گفت: زندگی‌مان را می‌کردیم، سرِ زمین بیل می‌زدیم، شوروی که آمد مملکت‌مان را گرفت بلند شدیم.یک تکه نان به پر لباس افغانی می‌بستیم و یک هفته می‌رفتیم تو کوه و کمر با روس‌ها می‌جنگیدیم، روس‌ها را بیرون کرده و نکرده خبر آمد که ایران جنگ شده، عراق حمله کرده و کل دنیا هم پشت سرش جمع شده و سرزمین اسلام در خطر است. تکه نان‌مان را زدیم پر شال و راه افتادیم. لب مرز که رسیدیم گفتند کجا؟ گفتیم آمدیم جنگ. باور نکردند، مثل همانی که برایمان پلاک می‌ساخت و گفت از کجایید و سرمان را بالا گرفتیم و گفتیم افغانستان و با تعجب نگاهمان کرد و بعد آغوش گشود. جنگ تمام شد و همین‌جا ماندگار شدیم. زمین نداشتیم دیگر، رفتیم سر ساختمان، آجر بالا می‌انداختیم. چند سال گذشت، خیلی‌ها اذیتمان کردند، می گفتند بروید سرزمین خودتان. سرزمین خودمان؟

زندگی می‌گذشت که خبر رسید جنگ شده و حرم «خانم زینب(س)» به خطر افتاده.بلند شدیم و ایستادیم. این بار سرنوشتمان در سوریه بود. «آرمان‌» حالا در سوریه به خطر افتاده بود که سرزمین ما، سرزمین آرمان‌مان بود.بلند شدیم و روانه «زینبیه» شدیم. نامش هم دلمان را می‌لرزید.

شهید علیرضا توسلی" فرمانده تیپ فاطمیون

روحش شاد

باگر داغ دل بود ما دیده ایم

مرگ بر اسرائیل